Produk utama kami: Silikon amino, silikon blok, silikon hidrofilik, semua emulsi silikon mereka, pembasmian penambahbaikan kubu, penghalau air (bebas Fluorin, Karbon 6, Karbon 8), bahan kimia pencuci demin (ABS, Enzim, pelindung Spandeks, Penghilang Mangan ， Negara eksport utama: India, Pakistan, Bangladesh, Türkiye, Indonesia, Uzbekistan, dll.，lebih terperinci sila hubungi : Mandy +86 19856618619 (Whatsapp )

 

Masalah buih dalam rawatan air telah membingungkan ramai orang. Pada peringkat awal pentauliahan, buih, buih surfaktan, buih hentaman, buih peroksida, buih yang dihasilkan dengan menambah bakteria bukan pengoksidaan dalam rawatan air beredar, dan lain-lain, jadi penggunaan defoamer dalam rawatan air adalah agak biasa. Artikel ini secara komprehensif memperkenalkan prinsip, klasifikasi, pemilihan dan dos defoamer!

★ Penghapusan buih

1. Kaedah fizikal

Dari sudut pandangan fizikal, kaedah untuk menghapuskan buih terutamanya termasuk meletakkan penyekat atau skrin penapis, pengadukan mekanikal, elektrik statik, pembekuan, pemanasan, stim, penyinaran sinar, sentrifugasi berkelajuan tinggi, pengurangan tekanan, getaran frekuensi tinggi, nyahcas serta-merta dan ultrasonik (kawalan cecair akustik). Kaedah ini semuanya menggalakkan kadar penghantaran gas pada kedua-dua hujung filem cecair dan pelepasan cecair filem gelembung ke tahap yang berbeza-beza, menjadikan faktor kestabilan buih kurang daripada faktor pengecilan, supaya bilangan buih berkurangan secara beransur-ansur. Walau bagaimanapun, kelemahan biasa kaedah ini ialah ia sangat dikekang oleh faktor persekitaran dan mempunyai kadar penyahbuih yang rendah. Kelebihannya ialah perlindungan alam sekitar dan kadar guna semula yang tinggi.

2. Kaedah kimia

Kaedah kimia untuk menghapuskan buih terutamanya termasuk kaedah tindak balas kimia dan menambah defoamer.

Kaedah tindak balas kimia merujuk kepada tindak balas kimia antara agen berbuih dan agen berbuih dengan menambahkan beberapa reagen untuk menjana bahan tidak larut air, sekali gus mengurangkan kepekatan surfaktan dalam filem cecair dan menggalakkan pecah buih. Walau bagaimanapun, kaedah ini mempunyai beberapa kelemahan, seperti ketidakpastian komposisi agen berbuih dan bahaya bahan tidak larut kepada peralatan sistem. Kaedah penyahbuih yang paling banyak digunakan dalam pelbagai industri pada masa kini ialah kaedah menambah defoamer. Kelebihan terbesar kaedah ini ialah kecekapan penyahbuih yang tinggi dan kemudahan penggunaan. Walau bagaimanapun, mencari defoamer yang sesuai dan cekap adalah kuncinya.

★Prinsip defoamer

Defoamers, juga dikenali sebagai defoamers, mempunyai prinsip berikut:

1. Mekanisme pengurangan tegangan permukaan tempatan buih yang membawa kepada pecah buih ialah alkohol atau minyak sayuran yang lebih tinggi ditaburkan pada buih, dan apabila dilarutkan ke dalam cecair buih, ketegangan permukaan akan berkurangan dengan ketara. Oleh kerana bahan-bahan ini secara amnya mempunyai keterlarutan yang rendah dalam air, pengurangan tegangan permukaan adalah terhad kepada bahagian tempatan buih, manakala tegangan permukaan di sekeliling buih hampir tiada perubahan. Bahagian dengan tegangan permukaan yang berkurangan ditarik dengan kuat dan dilanjutkan ke semua arah, dan akhirnya pecah.

2. Kemusnahan keanjalan membran membawa kepada penyahbuih pecah gelembung yang ditambahkan pada sistem buih, yang akan meresap ke antara muka gas-cecair, menjadikannya sukar untuk surfaktan dengan kesan penstabilan buih untuk memulihkan keanjalan membran.

3. Defoamers yang menggalakkan saliran filem cecair boleh menggalakkan saliran filem cecair, dengan itu menyebabkan buih pecah. Kadar saliran buih boleh mencerminkan kestabilan buih. Menambah bahan yang mempercepatkan pengaliran buih juga boleh memainkan peranan dalam penyahbuih.

4. Menambah zarah pepejal hidrofobik boleh menyebabkan buih pecah pada permukaan buih. Zarah pepejal hidrofobik menarik hujung hidrofobik surfaktan, menjadikan zarah hidrofobik hidrofilik dan memasuki fasa air, dengan itu memainkan peranan dalam penyahbuih.

5. Surfaktan pelarut dan berbuih boleh menyebabkan buih pecah. Beberapa bahan berat molekul rendah yang boleh dicampur sepenuhnya dengan larutan boleh melarutkan surfaktan dan mengurangkan kepekatan berkesannya. Bahan molekul rendah dengan kesan ini, seperti oktanol, etanol, propanol dan alkohol lain, bukan sahaja dapat mengurangkan kepekatan surfaktan dalam lapisan permukaan, tetapi juga larut ke dalam lapisan penjerapan surfaktan, mengurangkan kekompakan molekul surfaktan, dengan itu melemahkan kestabilan. daripada buih.

6. Lapisan elektrik berganda surfaktan pecahan elektrolit memainkan peranan penyahbuih dalam interaksi lapisan elektrik berganda surfaktan dengan buih untuk menghasilkan cecair berbuih yang stabil. Menambah elektrolit biasa boleh meruntuhkan lapisan elektrik berganda surfaktan.

★ Klasifikasi defoamer

Defoamer yang biasa digunakan boleh dibahagikan kepada silikon (resin), surfaktan, alkana, dan minyak mineral mengikut komposisinya.

1. Penyahbuih silikon (resin), juga dikenali sebagai penyahbuih emulsi, digunakan dengan mengemulsi dan menyebarkan resin silikon dengan pengemulsi (surfaktan) dalam air sebelum menambahkannya ke dalam air sisa. Serbuk halus silikon dioksida adalah satu lagi jenis penyahbuih berasaskan silikon dengan kesan nyahbuih yang lebih baik.

2. Surfaktan penyahbuih sebegini sebenarnya adalah pengemulsi, iaitu, ia menggunakan penyebaran surfaktan untuk mengekalkan bahan pembentuk buih dalam keadaan teremulsi yang stabil dalam air, untuk mengelakkan pembentukan buih.

3. Penyahbuih berasaskan alkana ialah penyahbuih yang dibuat dengan mengemulsi dan menyebarkan lilin parafin atau terbitannya menggunakan pengemulsi. Penggunaannya adalah serupa dengan penyahbuih pengemulsi berasaskan surfaktan.

4.Minyak galian adalah komponen penyahbuih utama. Untuk meningkatkan kesannya, kadangkala sabun logam, minyak silikon, silika dan bahan lain dicampurkan bersama untuk digunakan. Di samping itu, pelbagai surfaktan kadangkala boleh ditambah untuk memudahkan resapan minyak mineral ke permukaan larutan berbuih atau untuk meratakan sabun logam dan bahan lain dalam minyak mineral.
★ Kelebihan dan kekurangan pelbagai jenis defoamer

Penyelidikan dan penggunaan penyahbuih organik seperti minyak mineral, amida, alkohol rendah, asid lemak dan ester asid lemak, ester fosfat, dsb. adalah agak awal dan tergolong dalam generasi pertama defoamer. Mereka mempunyai kelebihan ketersediaan bahan mentah yang mudah, prestasi alam sekitar yang tinggi, dan kos pengeluaran yang rendah; Kelemahannya ialah kecekapan penyahbuih yang rendah, kekhususan yang kuat, dan keadaan penggunaan yang keras.

Penyahbuih polieter ialah penyahbuih generasi kedua, terutamanya termasuk polieter rantai lurus, polieter bermula daripada alkohol atau ammonia, dan derivatif polieter dengan pengesteran kumpulan akhir. Kelebihan terbesar penyahbuih polieter ialah keupayaan anti berbuih yang kuat. Di samping itu, beberapa penyahbuih polieter juga mempunyai sifat yang sangat baik seperti rintangan suhu tinggi, rintangan asid kuat dan alkali; Kelemahannya dihadkan oleh keadaan suhu, kawasan aplikasi yang sempit, keupayaan penyahbuih yang lemah, dan kadar pecah gelembung yang rendah.

Penyahbuih silikon organik (penyahbuih generasi ketiga) mempunyai prestasi penyahbuih yang kuat, keupayaan penyahbuih yang cepat, turun naik yang rendah, tiada ketoksikan kepada alam sekitar, tiada inersia fisiologi, dan pelbagai aplikasi. Oleh itu, mereka mempunyai prospek aplikasi yang luas dan potensi pasaran yang besar, tetapi prestasi penyahbuih mereka adalah lemah.

Penyahbuih polysiloxane diubah suai polieter menggabungkan kelebihan kedua-dua penyahbuih polieter dan penyahbuih organosilikon, dan merupakan arah pembangunan penyahbuih. Kadangkala ia boleh digunakan semula berdasarkan keterlarutan terbaliknya, tetapi pada masa ini terdapat beberapa jenis penyahbuih tersebut dan ia masih dalam peringkat penyelidikan dan pembangunan, mengakibatkan kos pengeluaran yang tinggi.

★ Pemilihan defoamers

Pemilihan defoamer hendaklah memenuhi kriteria berikut:

1. Jika ia tidak larut atau tidak larut dalam larutan berbuih, ia akan memecahkan buih. Penyahbuih hendaklah tertumpu pada filem buih. Untuk defoamer, ia harus tertumpu dan tertumpu dalam sekelip mata, manakala untuk penindas buih, ia harus disimpan dalam keadaan ini dengan kerap. Jadi penyahbuih berada dalam keadaan supertepu dalam cecair berbuih, dan hanya yang tidak larut atau kurang larut terdedah kepada mencapai supertepu. Tidak larut atau sukar untuk dibubarkan, ia mudah untuk diagregatkan pada antara muka gas-cecair, mudah untuk menumpukan pada membran gelembung, dan boleh berfungsi pada kepekatan yang lebih rendah. Penyahbuih yang digunakan dalam sistem air, molekul bahan aktif, mestilah hidrofobik kuat dan hidrofilik lemah, dengan nilai HLB dalam julat 1.5-3 untuk kesan terbaik.

2. Ketegangan permukaan adalah lebih rendah daripada cecair berbuih, dan hanya apabila daya antara molekul penyahbuih adalah kecil dan tegangan permukaan lebih rendah daripada cecair berbuih, bolehkah zarah penyahbuih menembusi dan mengembang pada filem buih. Perlu diingat bahawa tegangan permukaan larutan berbuih bukanlah tegangan permukaan larutan, tetapi tegangan permukaan larutan berbuih.

3. Terdapat tahap pertalian tertentu dengan cecair berbuih. Oleh kerana proses penyahbuih sebenarnya adalah persaingan antara kelajuan keruntuhan buih dan kelajuan penjanaan buih, penyahbuih mesti dapat dengan cepat tersebar dalam cecair berbuih supaya cepat memainkan peranan dalam julat cecair berbuih yang lebih luas. Untuk membuat defoamer meresap dengan cepat, bahan aktif defoamer mesti mempunyai tahap pertalian tertentu dengan larutan berbuih. Bahan aktif defoamer terlalu hampir dengan cecair berbuih dan akan larut; Terlalu jarang dan sukar untuk dihamburkan. Hanya apabila keakraban itu sesuai barulah keberkesanannya menjadi baik.

4. Defoamers tidak mengalami tindak balas kimia dengan cecair berbuih. Apabila penyahbuih bertindak balas dengan cecair berbuih, ia kehilangan keberkesanannya dan mungkin menghasilkan bahan berbahaya yang menjejaskan pertumbuhan mikrob.

5. turun naik yang rendah dan tempoh tindakan yang panjang. Pertama, adalah perlu untuk menentukan sama ada sistem yang memerlukan penggunaan defoamer adalah berasaskan air atau berasaskan minyak. Dalam industri penapaian, penyahbuih berasaskan minyak seperti silikon diubah suai polieter atau berasaskan polieter harus digunakan. Industri salutan berasaskan air memerlukan defoamer berasaskan air dan defoamer silikon organik. Pilih penyahbuih, bandingkan jumlah yang ditambah, dan berdasarkan harga rujukan, tentukan produk penyahbuih yang paling sesuai dan menjimatkan.

★Faktor yang mempengaruhi keberkesanan penggunaan defoamer

1. Keterserakan dan sifat permukaan penyahbuih dalam larutan memberi kesan ketara kepada sifat penyahbuih yang lain. Penyahbuih harus mempunyai tahap penyebaran yang sesuai, dan zarah yang terlalu besar atau saiz terlalu kecil boleh menjejaskan aktiviti penyahbuihannya.

2. Keserasian defoamer dalam sistem buih Apabila surfaktan dibubarkan sepenuhnya dalam larutan akueus, ia biasanya disusun secara berarah pada antara muka gas-cecair buih untuk menstabilkan buih. Apabila surfaktan berada dalam keadaan tidak larut atau supertepu, zarah-zarah tersebar dalam larutan dan terkumpul pada buih, dan buih bertindak sebagai penyahbuih.

3. Suhu ambien sistem berbuih dan suhu cecair berbuih juga boleh menjejaskan prestasi penyahbuih. Apabila suhu cecair berbuih itu sendiri agak tinggi, adalah disyorkan untuk menggunakan penyahbuih tahan suhu tinggi khas, kerana jika penyahbuih biasa digunakan, kesan penyahbuih pastinya akan berkurangan dengan banyak, dan penyahbuih akan secara langsung menyahmulsi losyen.

4. Pembungkusan, penyimpanan dan pengangkutan defoamer sesuai untuk penyimpanan pada 5-35 ℃, dan jangka hayat secara amnya 6 bulan. Jangan letakkannya berhampiran sumber haba atau dedahkannya kepada cahaya matahari. Mengikut kaedah penyimpanan kimia yang biasa digunakan, pastikan pengedap selepas digunakan untuk mengelakkan kemerosotan.

6. Nisbah penambahan penyahbuih kepada larutan asal dan larutan cair mempunyai sedikit sisihan pada tahap tertentu, dan nisbahnya tidak sama. Disebabkan oleh kepekatan surfaktan yang rendah, losyen penyahbuih yang dicairkan adalah sangat tidak stabil dan tidak akan tertanggal tidak lama lagi. Prestasi penyahbuih agak lemah, yang tidak sesuai untuk penyimpanan jangka panjang. Ia disyorkan untuk digunakan serta-merta selepas pencairan. Perkadaran defoamer yang ditambahkan perlu disahkan melalui ujian di tapak untuk menilai keberkesanannya, dan tidak boleh ditambah secara berlebihan.

★Dos defoamer

Terdapat banyak jenis defoamer, dan dos yang diperlukan untuk pelbagai jenis defoamer berbeza-beza. Di bawah, kami akan memperkenalkan dos enam jenis defoamer:

1. Penyahbuih alkohol: Apabila menggunakan penyahbuih alkohol, dos biasanya dalam lingkungan 0.01-0.10%.

2. Penyahbuih berasaskan minyak: Jumlah penyahbuih berasaskan minyak yang ditambah adalah antara 0.05-2%, dan jumlah penyahbuih ester asid lemak yang ditambah adalah antara 0.002-0.2%.

3. Penyahbuih Amida: Penyahbuih Amida mempunyai kesan yang lebih baik, dan jumlah penambahan biasanya dalam lingkungan 0.002-0.005%.

4. Penyahbuih asid fosforik: Penyahbuih asid fosforik paling biasa digunakan dalam gentian dan minyak pelincir, dengan jumlah tambahan antara 0.025-0.25%.

5. Penyahbuih amina: Penyahbuih amina digunakan terutamanya dalam pemprosesan gentian, dengan jumlah tambahan 0.02-2%.

7. Penyahbuih berasaskan eter: Penyahbuih berasaskan eter biasanya digunakan dalam pencetakan kertas, pencelupan dan pembersihan, dengan dos biasa 0.025-0.25%.